بررسی کمی کردن سنجه های سیمای سرزمین در حفاظت از الگوی کاربری اراضی پایدار (مطالعة موردی: استان کهگیلویه و بویراحمد)

امروزه گسترش جوامع انسانی و تسلط بیشتر بر محیط زیست، سبب شده تا تغییرات محیطی سریع تر و گسترده تر از قبل به وقوع بپیوندد. بنابراین داشتن اطلاعات لازم در مورد این تغییرات برای مدیریت و برقراری نظم طبیعی پایدار اکوسیستم ها ضروری است، سنجه های سیمای سرزمین ابزارهای کمی ساز وضعیت سیمای سرزمین هستند،که تنوع و گوناگونی آنها موجب کاربرد وسیع آنها در برنامه ریزی های مرتبط با مطالعات زمین شده است. این سنجه ها قادرند در مدت زمان کوتاهی اطلاعات زیادی در مورد ساختار و تغییرات اجزای تشکیل دهندة سیمای سرزمین به ما بدهند. در این تحقیق از سنجه های توزیع مکانی و ترکیب بندی لکه ها در سطح کلاس و سیمای سرزمین استفاده شد. این تحقیق با توجه به اهداف آن برای بررسی ساختار اولیة سیمای سرزمین و روند تغییرات آن در آینده و همچنین اهمیت ناحیة رویشی زاگرس، در استان کهگیلویه و بویراحمد انجام گرفت، نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که هرچه درصد و تراکم مناطق مسکونی در منطقه بیشتر باشد: 1) تراکم لکه افزایش می یابد، 2) سنجة شکل لکه ها افزایش می یابد. 3) اندازة لکه کاهش می یابد. 4) اتصال و پیوستگی سیمای سرزمین هم کاهش می یابد. همچنین سنجة درصد پوشش اراضی نشان داد که بیشترین درصد کاربری ها به ترتیب مربوط به کاربری های جنگلی، مرتعی و کشاورزی است. نتایج سنجه های توزیع و پراکنش مکانی، الگوی پراکنش لکه ها را در این استان کپه ای نشان می دهد. همچنین شاخص های تنوع سیمپسیون و شانون، فراوانی و تنوع بالای انواع کاربری ها را برای این استان نشان می دهند.